SAMPLE POST

it. Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur. Ita multa dicunt, quae vix intellegam. Ab his oratores, ab his imperatores ac rerum publicarum principes extiterunt. Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam; Quid affers, cur Thorius, cur Caius Postumius, cur omnium horum magister, Orata, non iucundissime vixerit? Illud urgueam, non intellegere eum quid sibi dicendum sit, cum dolorem summum malum esse dixerit. Duo Reges: constructio interrete. Si est nihil nisi corpus, summa erunt illa: valitudo, vacuitas doloris, pulchritudo, cetera. Voluptatem cum summum bonum diceret, primum in eo ipso parum vidit, deinde hoc quoque alienum; Minime vero, inquit ille, consentit.

Dici enim nihil potest verius. Haec non erant eius, qui innumerabilis mundos infinitasque regiones, quarum nulla esset ora, nulla extremitas, mente peragravisset. Audax negotium, dicerem impudens, nisi hoc institutum postea translatum ad philosophos nostros esset. Sit, inquam, tam facilis, quam vultis, comparatio voluptatis, quid de dolore dicemus? Sic consequentibus vestris sublatis prima tolluntur. Si enim, ut mihi quidem videtur, non explet bona naturae voluptas, iure praetermissa est;

Ex quo, id quod omnes expetunt, beate vivendi ratio inveniri et comparari potest. Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus; Nam constitui virtus nullo modo potesti nisi ea, quae sunt prima naturae, ut ad summam pertinentia tenebit. Sed id ne cogitari quidem potest quale sit, ut non repugnet ipsum sibi. Quare istam quoque aggredere tractatam praesertim et ab aliis et a te ipso saepe, ut tibi deesse non possit oratio. Quid est enim aliud esse versutum? Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis. Quod enim dissolutum sit, id esse sine sensu, quod autem sine sensu sit, id nihil ad nos pertinere omnino. Ostendit pedes et pectus. Si ista mala sunt, in quae potest incidere sapiens, sapientem esse non esse ad beate vivendum satis. Ne tum quidem te respicies et cogitabis sibi quemque natum esse et suis voluptatibus? Istius modi autem res dicere ornate velle puerile est, plane autem et perspicue expedire posse docti et intellegentis viri.

Cuius quidem, quoniam Stoicus fuit, sententia condemnata mihi videtur esse inanitas ista verborum. Restinguet citius, si ardentem acceperit. Is ita vivebat, ut nulla tam exquisita posset inveniri voluptas, qua non abundaret. Ad eas enim res ab Epicuro praecepta dantur. Summus dolor plures dies manere non potest? Nihilne te delectat umquam -video, quicum loquar-, te igitur, Torquate, ipsum per se nihil delectat? Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; Restat locus huic disputationi vel maxime necessarius de amicitia, quam, si voluptas summum sit bonum, affirmatis nullam omnino fore. Ergo et avarus erit, sed finite, et adulter, verum habebit modum, et luxuriosus eodem modo. Sed non sunt in eo genere tantae commoditates corporis tamque productae temporibus tamque multae. Hi autem ponunt illi quidem prima naturae, sed ea seiungunt a finibus et a summa bonorum; Aberat omnis dolor, qui si adesset, nec molliter ferret et tamen medicis plus quam philosophis uteretur. Sed fortuna fortis; Nam diligi et carum esse iucundum est propterea, quia tutiorem vitam et voluptatem pleniorem efficit.

Respondeat totidem verbis. Hos contra singulos dici est melius. Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Tubulum fuisse, qua illum, cuius is condemnatus est rogatione, P. Oculorum, inquit Plato, est in nobis sensus acerrimus, quibus sapientiam non cernimus. Etenim semper illud extra est, quod arte comprehenditur. Longum est enim ad omnia respondere, quae a te dicta sunt. Praetereo multos, in bis doctum hominem et suavem, Hieronymum, quem iam cur Peripateticum appellem nescio.

Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster? Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum? Fatebuntur Stoici haec omnia dicta esse praeclare, neque eam causam Zenoni desciscendi fuisse. Atque ut ceteri dicere existimantur melius quam facere, sic hi mihi videntur facere melius quam dicere. Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Qui si omnes veri erunt, ut Epicuri ratio docet, tum denique poterit aliquid cognosci et percipi. Primum enim, si vera sunt ea, quorum recordatione te gaudere dicis, hoc est, si vera sunt tua scripta et inventa, gaudere non potes. Perspicuum est enim, nisi aequitas, fides, iustitia proficiscantur a natura, et si omnia haec ad utilitatem referantur, virum bonum non posse reperiri; Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam; Ergo in iis adolescentibus bonam spem esse dicemus et magnam indolem, quos suis commodis inservituros et quicquid ipsis expediat facturos arbitrabimur? Istic sum, inquit. Sic consequentibus vestris sublatis prima tolluntur.

Primum quid tu dicis breve? Sed fortuna fortis; Vulgo enim dicitur: Iucundi acti labores, nec male Euripidesconcludam, si potero, Latine; Quamquam non negatis nos intellegere quid sit voluptas, sed quid ille dicat. Quis est tam dissimile homini. Sed ad bona praeterita redeamus. Est igitur officium eius generis, quod nec in bonis ponatur nec in contrariis. Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac cognitione dignum amaverunt. Et ego: Piso, inquam, si est quisquam, qui acute in causis videre soleat quae res agatur. Suam denique cuique naturam esse ad vivendum ducem.

Conferam avum tuum Drusum cum C. Ad eos igitur converte te, quaeso. Restat locus huic disputationi vel maxime necessarius de amicitia, quam, si voluptas summum sit bonum, affirmatis nullam omnino fore. Occultum facinus esse potuerit, gaudebit; Restatis igitur vos; Facit igitur Lucius noster prudenter, qui audire de summo bono potissimum velit; Critolaus imitari voluit antiquos, et quidem est gravitate proximus, et redundat oratio, ac tamen is quidem in patriis institutis manet. Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret. Vos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere. Iam illud quale tandem est, bona praeterita non effluere sapienti, mala meminisse non oportere?